Όλα ήταν έτοιμα… Ο χώρος είχε γεμίσει αρώματα από τους στύρακες που σιγόκαιγαν.
Στην αίθουσα εισήλθε ο Τετελεσμένος. Ο Τελεσιουργός με ανοιχτά τα χέρια τον οδηγούσε στο ανάκλινδρο.
Η τελετή έπρεπε να διεκπερεωθεί στην εντέλεια … δεν χωρούσε κανένα λάθος.
Ποιος άραγε ήταν αυτός ο νέος μύστης που θα τελούσε την έξοδο της ψυχής του πρωτού πεθάνει;
Η ώρα της «Επιστροφής» πίσω στο Εν σε λίγο θα σήμαινε για τον νέο μύστη.
Το «Άνθος Πάσης της Ψυχής» του θα ενωνόταν με κάποιον Θεό κατά την διάρκεια της τελετής. Αυτό είναι το πεπρωμένο μας!
Ο μύστης είχε κάνει το τελετουργικό του λουτρό με το οποίο καθάρισε το Σώμα.
Οι ύμνοι ευηχούσαν στον χώρο. Αυτό το θείο «μέλος» καθάριζε το Όχημα. Την Ψυχή.
Καθησύχαζε τα μέρη της ψυχής που δεν είναι δυνατόν να ανέλθουν στους Ουρανούς και παράλληλα καθιστούσε «εύτροχα» τα ανοδικά μέρη της.
Στον χώρο είχαν τοποθετηθεί τα «αποτρόπαια» σύμβολα και αγάλματα για να κρατήσουν μακρυά τα Σκυλιά της Εκάτης όπως έπρεπε να γίνει.
Ο «Αυθαίρετος Θάνατος» του μύστη έπρεπε να ακολουθήσει. Ο μύστης ξάπλωσε στην κλίνη και σκεπάστηκε από ένα λευκό σεντόνι.
Οι υπόλοιποι στον χώρο άρχησαν να θρηνούν και να πετούν χούφτες χώμα πάνω στον νέο.
Ο Τελεσιουργός φώναζε …
«Ευφημείτε, Ιερή σιγή, Τι είναι αυτή η παράξενη κραυγή θρήνου; Κανείς να μην θρηνεί τον νέο μύστη που με την θέληση του θα τελέσει η ψυχή του
έξοδο στον Ουρανό κοντά στους Θεούς και θα πεθάνει ενώ βρίσκεται μέσα στο σώμα του.»
Ο Τελεσιουργός αποκαλύπτει το κεφάλι του μύστη ανασηκώνοντας το σεντόνι από το πρόσωπο του.
Πιάνει το κεφάλι του μύστη και τελεί τις μυστικές αναπνοές και την έξοδο της ψυχής του μύστη στους Ουρανούς.
Ο μύστης εισέρχεται σε βαθειά εγκοίμηση και το οπτικό του πεδίο αλλάζει.
Βλέπει μπροστά του έναν σκοτεινό Ουρανό με αστέρια που πάλλουν το Φως Τους.
Αλλά στα αριστερά του υπάρχει κάτι που είναι ακόμα πιο μαγευτικό. Ένας Ολόλαμπρος Ήλιος με απαστράπτον φως.
Πίσω από τον μύστη που αιωρείται σε αυτόν τον ουρανό χιλιάδες μικρές φλόγες με λευκό φως κινούνται προς το Λαμπρό Ήλιο και ενώνονται μαζί Του.
«Αυτός είναι ο ΙΕΥΣ, ο Πατήρ Θεών και Ανθρώπων!» ακούγεται ξαφνικά από μια γλυκιά ευμενική φωνή.
Τότε ο μύστης θυμάται τον σκοπό του. «Είμαι παιδί του Έναστρου Ουρανού και της Χθόνιας Γαίας. Ήρθα εδώ για να ενωθώ με τον Πατέρα μου.»
Και αρχίζει να κινείται προς τον Ολόλαμπρο Ήλιο όλο και με μεγαλύτερη ταχύτητα.
Το πεπρωμένο μας είναι η «Επιστροφή» και η «Ένωση»!
Ο μύστης αρχίζει να κινεί τα μάτια… «Ανάσταση!» Ο νέος ήρθε πάλι πίσω στο Υλαίο πεδίο από τον Ουρανό.
Αυτή είναι η δύναμη που του χάρισε ο Θεός να νικά τον Θάνατο και να επανέρχεται στην ζωή ξανά.
Αυτή είναι η Άγια Δύναμη των Μυστών.
Τανύπτερος 