Στον Δυτικό κόσμο μας είναι γνωστή λίγο ή πολύ η μυθολογία της διαμάχης του Εωσφόρου και του Θεού.
Κατά τον μύθο αυτό ο Εωσφόρος θέλησε να γίνει Θεός στην θέση του θεού και ξεκίνησε έναν πόλεμο εναντίον Του. Πολλοί Άγγελοι ακολούθησαν τον Εωσφόρο αλλά τελικώς έχασαν την μάχη και ο Θεός έριξε από τον Ουρανό τον Εωσφόρο και τους επαναστατημένους ακολούθους του.
Οι έκπτωτοι φυλακίστηκαν στον Άδη χωρίς να χάσουν τις υπερφυσικές δυνάμεις τους και από εκεί αφού μετατράπηκαν σε Δαίμονες συνεχίζουν τηλεπαθητικά το πόλεμο εναντίον του Θεού παρασέρνοντας στον αντίθεο πόλεμο και όσους ανθρώπους έχουν την τάση της αντιθεϊας.
Όλα τα παραπάνω αναφέρονται ως μύθος στα Χριστιανικά δόγματα.
Ύστερα από μακροχρόνια μελέτη στην αρχαία μυθολογία της αρχαίας Ελλάδας, Ιουδαϊσμού, Θιβέτ και Ινδίας κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι αρχαίοι πολιτισμοί θεοποιούσαν τους ευεργέτες βασιλιάδες τους και δαιμονοποιούσαν τους εχθρούς της χώρας τους.
Ο Ερέννιος ο Βύβλιος αναφέρει ότι οι Θεοί των Αιγυπτίων και των Ελλήνων και των Εβραίων ήταν άνθρωποι, ότι οι Ελοχίμ ήταν οι ακόλουθοι του Κρόνου που το ανθρώπινο του όνομα ήταν Ήλος και η Τιτανομαχία ήταν μια μάχη μεταξύ του βασιλιά Βεελσάμη (μυθολογικά Δία) και του Ήλου.
Το ίδιο αναφέρει και ο Ευήμερος ότι στην νήσο Παγχαία υπήρχε μαρμάρινη πλάκα που ανέφεραι ότι στον τόπο αυτό βασίλεψε ο Ουρανός, Κρόνος και Δίας.
Γενικά η άποψη ότι οι θεοί κάποτε ήταν άνθρωποι και στην συνέχεια θεοποιήθηκαν ονομάστηκε Ευημερισμός.
Με βάση τον Ευημερισμό ερευνώ κάθε μυθολογία για να αποκαλύψω την αλήθεια που κρύβεται πίσω από κάθε μύθο.
Έτσι προσπάθησα με βάση τον Ευημερισμό να ξεσκεπάσω το μυθολογικό πέπλο του μύθου της “Διαμάχης του Εωσφόρου και του Θεού”.
Πεπεισμένος πως πίσω από την μυθολογία των “Εκπτώτων” κρύβονται αληθινά ιστορικά πρόσωπα έψαξα στις μυθολογίες και των άλλων πολιτισμών και σας παρουσιάζω εδώ τι βρήκα.
Ο Δυτικός πολιτισμός πέραν του μύθου του Εωσφόρου δεν μας δίνει άλλες πληροφορίες.
Σκεπτόμενος ότι αυτός ο μύθος μπορεί να προυπήρχε σε αρχαιότερους λαούς στράφηκα στο Θιβέτ.
Οι Δαίμονες στον Βουδδισμό
Στο Θιβέτ υπάρχει ο μύθος των 31 πεδίων της Σαμσάρα, δλδ του Κόσμου.
Ένα από τα κατώτερα πεδία είναι το πεδίο των Asura. Οι Ασούρα είναι όντα που ζηλεύουν τους Θεούς και θέλουν να γίνουν θεοί στην θέση των Θεών. Κατά τον μύθο οι Ασούρας κάποτε ήταν θεοί δλδ Devas. Όμως μέθυσαν στην γιορτή αναδοχής της ηγεσίας των θεών από τον Σάκρα και φιλονίκησαν με τους υπόλοιπους Θεούς και έτσι ξέσπασε πόλεμος στα πεδία των Θεών. Οι Ασούρας έχασαν τον πόλεμο και μετατράπηκαν σε αντίθεους και Δαίμονες και εκπέσαν σε ανίερο πεδίο αυτό που σήμερα ονομάζουμε πεδίο των Asuras. Έκτοτε είναι όντα γεμάτα θυμό, ζήλεια, φιλονικία και εχθρότητα και αναζητούν συνεχώς τρόπους να ανέλθουν στο πεδίο των Θεών και να γίνουν κυρίαρχοι.
Κατά τον Βουδδιστικό μύθο όλα τα όντα ακόμη και οι Θεοί είναι θνητοί. Απλά οι θεοί ζουν πολλές χιλιάδες χρόνια και έτσι οι άνθρωποι τους νομίζουν για αθάνατους. Κατά τους Βουδδιστές όταν ένας Σάκρα πεθαίνει ένας νέος Σάκρα παίρνει την θέση του. Επίσης από τόπο σε τόπο το όνομα του Σάκρα διαφέρει. Έτσι στην Ανατολική Ασία ο Σάκρα ήταν ο θνητός Dìshìtiān, ή Shìtí Huányīn στην Κίνα και Taishakuten στην Ιαπωνία.
Οι Ασούρα διαίρούνται σε διάφορες φυλές και ομάδες. Κυριότεροι αρχηγοί των Ασούρα είναι ο Βεμασίτριν, Ραχού ή Βερόκα, και ο Παχαράντα.
Οι Δαίμονες στον Ινδουισμό
Η γνώση για τους Ασούρα προέρχεται από ακόμη πιο αρχαία εποχή. Οι Ασούρα πρωτοεμφανίζονται στον Ινδικό πολιτισμό. Κατά την Ινδική μυθολογία οι Ασούρα έχουν και καλά και κακά χαρακτηριστικά. Οι καλοί Ασούρα είναι οι Adityas και έχουν αρχηγό τον Varuna. Και οι κακοί Ασουρα είναι οι Danavas και έχουν αρχηγό τον Vritra.
Οι Δαίμονες στον Ζωροαστριανισμό
Τον 19ο αιώνα οι ιστορικοί γλωσσολόγοι και αρχαιολόγοι έκαναν μια σημαντική παρατήρηση, ότι η λέξη Asura και η λέξη Ahura έχουν κοινή ρίζα.
Έτσι έχουμε τις κοινές λέξεις μεταξύ Ινδικού πολιτισμού και (Ιρανικού), Asura(Ahura), Varuna (Vouruna), Deva(Daeva).
Το εκπληκτικό όμως δεν ήταν η ταύτιση των λέξεων αλλά ότι οι ρόλοι ήταν ανεστραμένοι.
Έτσι ενώ στην Ινδία οι Ασούρα είναι οι Δαίμονες στον Ζωροαστριανισμό οι Αχούρα είναι οι καλοί Θεοί.
Οι επιστήμονες κατέληξαν στον συμπέρασμα ότι μεταξύ των δύο λαών αρχαίας Ινδίας και αρχαίων Περσών πρέπει να είχαν προηγηθεί πόλεμοι. Έτσι οι δύο πολιτισμοί θεοποίησαν και δαιμονοποίησαν ο κάθε ένας τον εαυτό τους και τον άλλον.
Τελικό συμπέρασμα
Μέχρι τώρα είδαμε 4 πολιτισμούς (Αρχαία Ελλάδα – Τιτανομαχία, Θιβέτ – Ασούρας, Ινδία – Ασούρας, Περσία – Αχούρα) που περιγράφουν την διαμάχη Δαιμόνων με τον Θεό (Θεούς).
Και οι τρεις μυθολογίες βασίζονται σε ιστορικά γεγονότα που μυθολογήθηκαν.
Ο μύθος του Εωσφόρου εναντίον Θεού είναι ο ίδιος με τους μύθους του Θιβέτ, Ινδίας και αντίστροφα με του Ζωροαστρισμού.
Και στους 3 μύθους έχουμε έκπτωτους που φυλακίζονται στον Άδη.
Διακρίνονται 2 μεγάλες βασιλείες και ένας πόλεμος μεταξύ τους που εμφανίζεται σε κάθε πολιτισμό με παραλλαγές.
Πρώτη έχουμε την βασιλεία των Ολυμπίων, των Βουδδιστικών Θεών, των Ινδουιστικών Ντέβας, των Ντέβας του Ζωροαστρισμού.
Δεύτερη έχουμε την Βασιλεία του Ήλου-Κρόνου, τους Ελοχίμ, των Βουδδιστικών Δαιμόνων (Ασούρα), των Ινδουιστικών δαιμόνων (Ασούρα), των Θεών του Ζωροαστρισμού (Αχούρα)
Σε αυτές τις δύο μεγάλες ομάδες εντάσεται και ο μύθος του Εωσφόρου εναντίων του Θεού.
Ο μύθος του Εωσφόρου έχει 3 σκέλη.
Το πρώτο σκέλος θέλει ειρηνικό τον Εωσφόρο να επιθυμεί τον πολυθεϊσμό θέλοντας να κάνει την Εύα Θεά μέσω του δένδρου της γνώσης του καλού και του κακού. Σε αυτήν την δεύτερη εκδοχή ο Γιαχβέ εμφανίζεται ως Θεός ζηλόφθον που δεν επιθυμεί άλλους Θεούς πλην τον εαυτό του. Αυτή η πρώτη εκδοχή εμφανίζεται στον αρχαίο και σημερινό Ιουδαϊσμό.
Το δεύτερο σκέλος θέλει επαναστάτη τον Εωσφόρο και να είναι σε μάχη με τον Γιαχβέ μετά την κατάρα του Γιαχβέ στον όφι.
Το τρίτο σκέλος θέλει τον Θεό (Γιαχβέ) να επιθυμεί να κάνει τον άνθρωπο όμοιο ως Θεό με Αυτόν και κατά χάρην Θεό. Αυτή η τρίτη εκδοχή εμφανίζεται στον νεότερο Χριστιανισμό.
Έχοντας υπόψιν αυτά τα τρία σημεία της μυθολογίας του Εωσφόρου και του Γιαχβέ βλέπουμε ότι ο Γιαχβέ αρχικά λειτουργεί ως ένα ζηλόφθον Ασούρα ! Ενώ ο Εωσφόρος ως ένα ειλικρινή Ντέβα.
Στην συνέχεια ο Χριστιανισμός εναλλάσει τους ρόλους. Έτσι ο Εωσφόρος φαίνεται αυτός που ζηλεύει τον Θεό και τον άνθρωπο που μέλλεται να γίνει κατα χάρην Θεός και ο Θεός είναι αυτός που έστηλε τον Υιό του να λυτρώσει τους ανθρώπους.
Έτσι ο Χριστιανισμός και ο Ιουδαϊσμός φαίνεται να λατρεύουν κατ’ ουσίαν διαφορετικό Θεό και μόνο κατ’ όνομα να παραμένει ο ίδιος ως Γιαχβέ.
Τέλος η διαμάχη Εωσφόρου – Θεού ιστορικά είναι πόλεμος Περσών – Ινδών. Από κει προήλθαν όλοι οι μύθοι πολέμων Ασούρα εναντίων Ντέβα ή αλλιώς Δαιμόνων εναντίων Θεών.
Τανύπτερος 