Υπάρχουν δύο οπτικές στην αναζήτηση του Θείου από τον άνθρωπο.
Η πρώτη θέλει να αναζητά τον Θεό σε κάποιο πεδίο του Σύμπαντος Κόσμου ή εντελώς εκτός του Κόσμου ενώ η δεύτερη θέλει να αναζητά τον Θεό εντός της ψυχής του ανθρώπου.
Επίσης υπάρχει η άποψη ότι ο Θεός μπορεί να υπάρχει μόνο στα έμψυχα και όχι στα άψυχα. Έτσι οι οπαδοί της δεύτερης απόψεως περί του Θείου εντός της ψυχής απορρίπτουν την ιδέα ότι το Θείο μπορεί να βρίσκεται εντός άψυχης ύλης.
Ο Ανιμισμός θεωρεί ότι κάθε τι, έμψυχο και άψυχο μπορεί να φέρει κάποιο πνεύμα εντός του.
Η δική μου άποψη είναι ότι η ύλη δημιουργήθηκε από την ίδια ουσία του Θεού όπως το κάθε τι.
Η δική μου άποψη διαφέρει του Ανιμισμού. Προσωπικά αποδέχομαι ότι μια άλλη οντότητα όπως ένα πνεύμα μπορεί να ενωθεί με κάτι άψυχο και η άψυχη ύλη να φέρει ένα πνεύμα. Με άλλα λόγια αποδέχομαι τον Ανιμισμό αλλά εγώ λέω κάτι άλλο. Τι; Ότι κάθε τι ως Ον, πνεύμα, έμψυχο ή άψυχο είναι εκ της ουσίας της ίδιας πηγής και ότι η πηγή αυτή είναι το Θείο.
Έτσι η ένωση πνεύματος και άψυχης ύλης πχ πέτρας για μένα είναι ο “έρωτας” του ενός για το άλλο ως δύο Θείες Οντότητες.
Θα αναρωτηθείτε, άντε καλά το πνεύμα αλλά η πέτρα έχει χαρακτηριστικά όπως συναισθήματα ;
Πριν απαντήσω σε αυτό πρέπει να κατανοήσουμε το τι είναι ένα άψυχο Ον και πώς έφτασε σε αυτήν την κατάσταση από Ον Θείας ουσίας.
Κάθε Ον προέρχεται εκ ουσίας του Θείου. Με άλλα λόγια ο Θεός δημιούργησε όλα τα όντα κλωνοποιώντας τον Εαυτό του σε μέρη. Κάθε Ον κληρονόμησε με αυτήν την Θεία Δημιουργία την ιδιότητα της Αθανασίας και της Παντογνωσίας. Σε αυτήν την πρώτη φάση της Δημιουργίας όλα τα Όντα είναι Θεοί εκ Θεού.
Στην συνέχεια ο Θεός Δημιουργός έδωσε την ελευθερία σε κάθε Ον να βιώσει ζωή όπως την ήθελε.
Έτσι κάθε Ον κατείχε την Γνώση αλλά όχι την Εμπειρία του ζην.
Σε αυτό το σημείο είναι που κάθε Ον αποφασίζει ελεύθερα το τι επιθυμεί να βιώσει.
Άλλο Ον θέλησε να γίνει πέτρα, άλλο φυτό άλλο ζώο, άλλο άνθρωπος, άλλο να παραμείνει πνεύμα κτλ.
Έτσι τα Όντα ανάλογα την επιθυμία τους άρχισαν να μεταμορφώνονται χωρίς να αλλάζει η Θεία φύση τους στο αντικείμενο της επιθυμίας τους. Άλλο έγινε άψυχο ον χωρίς λογική συναισθήματα και επιθυμίες, άλλο έμψυχο ως ζώο ή άνθρωπος, άλλο φυτό, άλλο ενεργο-ύλη κτλ…
Τα Όντα που επιθύμησαν να γνωρίσουν τι είναι θάνατος μπήκαν εντός του Χρόνου για να έχουν ορισμένη διάρκεια ζωής στην μορφή που επέλεξαν και να μπορούν να αλλάζουν μορφές ανά διαστήματα με το τέλος κάθε “βίου” και κάθε ένα απέκτησε ένα φθαρτό σώμα για να φιλοσοφήσει την σταδιακή φθορά και τον θάνατο εντός του χρόνου.
Τα Όντα που δεν επιθύμησαν να γνωρίσουν τον θάνατο μείναν εκτός χρόνου άφθαρτα χωρίς να αποκτήσουν υλαίους χιτώνες και αντί της φιλοσοφίας του θανάτου φιλοσοφούν την κατάσταση της αθανασίας.
Όλα όμως τα Όντα υλαία και μη ελεύθερα μπορούν να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους.
Τα Όντα με τους φθαρτούς υλαίους χιτώνες επιφορτιστήκαν τόσο πολύ με το βίωμα του “θανάτου” που σταδιακά από ενσάρκωση σε ενσάρκωση άρχισαν να λησμονούν την Θεία φύση τους και να πράττουν έργα άνευ αρετής απλά και μόνο διότι θέλανε να βιώσουν μη ενάρετες καταστάσεις. Έτσι υπεισήλθε σταδιακά η λεγόμενη ηθική “πτώση” των όντων αυτών.
Εδώ πρέπει να πούμε ότι ο θάνατος δεν αποτελεί τιμωρία ή πτώση οντική εξ αιτίας κάποιας παράβασης ή πρώτου αμαρτήματος. Απλά είναι μια κατάσταση που κάποια όντα δεν μπορούν να κατανοήσουν και θέλησαν να βιώσουν τον θάνατο για να τον καταλάβουν εμπειρικά.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν πολλές αμαρτίες αλλά μόνο μία. Ποια ; Το να στραφεί ένα ον ενάντια στην φύση του. Με άλλα λόγια η μοναδική αμαρτία είναι να πολεμά κάποιο ον την Θεία του φύση. Αυτή πράξη εκπληρώνεται με το να ενδίδει κάποιο ον στην Κακία και να αποστρέφεται τις Αρετές. Διότι το Θείο είναι ο ορισμός των Αρετών εν Αθανασία. Όλα τα όντα κληρονομήσαν εκ της δημιουργίας τους την Αθανασία αλλά αφέθηκαν ελεύθερα να επιλέξουν αν θα έχουν Αρετή ή όχι.
Κάθε πράξη παράγει όμως κάποια αντίδραση προς το ον που πράττει. Έτσι οι πράξεις Αρετής δημιουργούν θετικές και ευεργετικές αντιδράσεις ενώ οι πράξεις Κακίας και Θεομαχίας παράγουν αρνητικές και μη ευεργετικές αντιδράσεις.
Κάθε πράξη γίνεται συνήθεια όταν επαναλαμβάνεται και προσδίδει στον χαρακτήρα του όντος μια κάποια θετική ή αρνητική ποιότητα. Το ον για να απαλλαγεί από τις αρνητικές ποιότητες πρέπει να καθαρθεί νοητικά και να αλλάξει συνήθειες. Οι θετικές αρετηφόρες πράξεις οδηγούν στην ενθύμηση της πραγματικής μας φύσης δηλαδή της Θείας μας φύσης ενώ οι αρνητικές πράξεις κακίας οδηγούν στην απομάκρυνση του νου και της μνήμης από την Θεία μας φύση.
Στην πραγματικότητα όλα τα όντα είναι Θεία στην φύση τους ανεξαρτήτως τι ενσάρκωση βιώνουν.
Όμως τα όντα που αρετοδρομούν ενθυμούνται την κατάσταση της φύσης τους, ότι δηλαδή είναι Θείας φύσης ενώ τα όντα που ενδίδουν στην κακία λησμονούν την φύση τους ότι είναι Θεία.
Αυτή είναι η διδασκαλία περί των Πάντων Θείων Όντων που συνοψίζεται στην προσευχή ΠΑΣ ΘΕΟΣ ΑΓΑΘΟΣ.
Τανύπτερος 