Μελέτη θανάτου

Δεν υπάρχει πτώση…

υπάρχει επιθυμία να βιωθεί ο θάνατος… αυτό σου προσφέρει το υλαίο πεδίο…

δεν χρειάζεται να γεμίζει ενοχές ο άνθρωπος όταν το Παν είναι Θείο Ον…

αντί για πτώση και ενοχές πρέπει να φιλοσοφήσει ο άνθρωπος και να ανακαλύψει τι του προσφέρει η ύλη..το βίωμα του θανάτου όπως ως πνεύμα η ψυχή επιθυμούσε να βιώσει…

λόγω αυτής της επιθυμίας η ψυχή απέκτησε υλαίο σώμα ώστε να φθαρθεί και να βιωθεί ο θάνατος…ο άνθρωπος είναι ένας θνητός αθάνατος

Η ψυχή του κάθε ανθρώπου μετενσαρκώνεται τόσες πολλές φορές διότι οι άνθρωποι επιθυμούν να αποκτήσουν γνώση για τον θάνατο και την φθορά.

Αυτή τους η επιθυμία γίνεται πραγματικότητα όταν αποκτά η ψυχή υλαίο φθαρτό σώμα.

Επειδή ο νους ως πνεύμα είναι αθάνατος και δεν μπορεί να φθαρθεί για να εκπληρωθεί η επιθυμία για βίωμα θανάτου η Φύση της ψυχής οδηγεί τις ψυχές σε πεδίο φθοράς και αποκτάν κάτι το οποίο μπορεί να φθαρεί… το υλαίο σώμα ώστε να βιωθεί η εμπειρία θανάτου…

Τόσες αμέτρητες χιλιάδες μετενσαρκώσεις και σπάνια ο νους εντός της ψυχής μπορεί να καταλάβει σε τι ωφελεί ο θάνατος.

Η ψυχή παραμένει με την απορία και τροφοδοτεί την επιθυμία για βίωμα θανάτου ακόμη περισσότερο.

Η επιθυμία για βίωμα θανάτου την οδηγεί σε νέα μετενσάρκωση.

Αν μια ψυχή βρεί το νόημα της ζωής και θανάτου ηρεμεί. Η επιθυμία για βίωμα θανάτου εκπληρώνεται και η ψυχή αυτή απεγκλωβίζεται από τον κύκλο των μετενσαρκώσεων διότι δεν υπάρχει πια απορία και επιθυμία για βίωμα θανάτου.

Η ψυχή τότε ελεύθερη στρέφει την επιθυμία της αλλού … σε απόκτηση άλλων γνώσεων, και δημιουργούνται νέες επιθυμίες όπως η επιθυμία για βίωμα της αθανασίας. Τότε η ψυχή ανέρχεται στα πεδία της Αθανασίας και βιώνει αυτήν ανάμεσα στους αθανάτους όπως αυτή επιθύμησε καθαρή ως πνεύμα χωρίς υλαίο σώμα…

Το ον που λέμε άνθρωπος διοχετεύει την ορμή της ζωής για να αποκτήσει γνώση βάσει των επιθυμιών του.

μέσα από αμέτρητες μετενσαρκώσεις αποκτά γνώση για διάφορα ζητήματα…. μόλις κορεστεί η γνώση των μικρότερων επιθυμιών του σχετικά με την ζωή στρέφει την απορία του προς το ερώτημα «γιατί πεθαίνω;», «τι ωφελεί ο θάνατος»… με άλλα λόγια κάποια στιγμή ο άνθρωπος ασχολείται με τις υπαρξιακές του απορίες…

Το ερώτημα γιατί πεθαίνω και φθείρομαι αδυνατεί να το αναλύσει αν δεν το βιώσει… Η φθορά που του προσφέρει ο χρόνος στην υλαία ζωή δεν δίνει ικανοποιητικά την γνώση του θανάτου…. Η ένυλη ζωή προσφέρει πλήθος άλλων γνώσεων αλλά όχι την γνώση του βιώματος του θανάτου.

Όταν πλέον ο άνθρωπος εισέλθει στις ατραπούς σκέψης στο γιατί πεθαίνω, γιατί υπάρχει ο θάνατος, ο άνθρωπος βιώνει αυτό το γεγονός και προσπαθεί να βρεί απάντηση…

Η απάντηση είναι ότι όλα τα όντα που έχουν απορία σχετικά με τον θάνατο… αποκτούν οντικό βίωμα θανάτου για να αποκτήσουν την γνώση αυτή.

Η ορμή ζωής λοιπόν χρησιμοποιείται για απόκτηση γνώσεων κατά την διάρκεια του βίου… μια από τις καθοριστικές γνώσεις που αναζητά ο άνθρωπος είναι το βίωμα του θανάτου και της φθοράς…

… εφόσον το επιθύμησε….το βιώνει για να πάρει απάντηση….

…αν δεν είναι ικανοποιητική η απάντηση που του δίνει το βίωμα του θανάτου… ξανά επιθυμεί άλλο ένα βίωμα φθοράς και θανάτου.

…αν είναι ικανοποιητική η απάντηση για το βίωμα του θανάτου στρέφει τις απορίες του σε άλλα ζητήματα εκτός του κύκλου των μετενσαρκώσεων…όπως το βίωμα της αθανασίας.

Η ψυχή έχει θνητά μέρη και αθάνατο μέρος.

Το αθάνατο μέρος είναι ο νους, οι επιθυμίες και τα συναισθήματα έχουν αρχή, τέλος και διάρκεια και για αυτό πότε αναδύονται και πότε παύουν.

Μετά τον υλαίο θάνατο οι ψυχή απορρίπτει τα θνητά της μέρη και μένει ατόφιος νους με ιδέα μόνο να επιστρέψει σε πεδίο αθανασίας.

Μπορεί ο νους εντός της ψυχής να είναι αθάνατος αλλά όταν είναι στο υλαίο πεδίο βιώνει την φθορά και τον θάνατο.

Όταν εγκαταλείψει το υλαίο πεδίο μεταβαίνει σε πεδίο που δεν υπάρχει φθορά. Αυτή είναι η επιθυμία για βίωμα αθανασίας.

Συγκρίνουμε τα δύο βιώματα… επιθυμία βιώματος θανάτου οδηγεί στο υλαίο πεδίο, επιθυμία βιώματος αθανασίας οδηγεί σε αθάνατο πεδίο.

Η επιθυμία για αιώνια ευτυχία και αθανασία πραγματοποιείται όταν η ψυχή ολοκληρώσει την γνώση της για τον θάνατο.

Ο πυρήνας της ουσίας των όντων είναι το Θείο

Υπάρχουν δύο οπτικές στην αναζήτηση του Θείου από τον άνθρωπο.
Η πρώτη θέλει να αναζητά τον Θεό σε κάποιο πεδίο του Σύμπαντος Κόσμου ή εντελώς εκτός του Κόσμου ενώ η δεύτερη θέλει να αναζητά τον Θεό εντός της ψυχής του ανθρώπου.

Επίσης υπάρχει η άποψη ότι ο Θεός μπορεί να υπάρχει μόνο στα έμψυχα και όχι στα άψυχα. Έτσι οι οπαδοί της δεύτερης απόψεως περί του Θείου εντός της ψυχής απορρίπτουν την ιδέα ότι το Θείο μπορεί να βρίσκεται εντός άψυχης ύλης.

Ο Ανιμισμός θεωρεί ότι κάθε τι, έμψυχο και άψυχο μπορεί να φέρει κάποιο πνεύμα εντός του.
Η δική μου άποψη είναι ότι η ύλη δημιουργήθηκε από την ίδια ουσία του Θεού όπως το κάθε τι.
Η δική μου άποψη διαφέρει του Ανιμισμού. Προσωπικά αποδέχομαι ότι μια άλλη οντότητα όπως ένα πνεύμα μπορεί να ενωθεί με κάτι άψυχο και η άψυχη ύλη να φέρει ένα πνεύμα. Με άλλα λόγια αποδέχομαι τον Ανιμισμό αλλά εγώ λέω κάτι άλλο. Τι; Ότι κάθε τι ως Ον, πνεύμα, έμψυχο ή άψυχο είναι εκ της ουσίας της ίδιας πηγής και ότι η πηγή αυτή είναι το Θείο.

Έτσι η ένωση πνεύματος και άψυχης ύλης πχ πέτρας για μένα είναι ο “έρωτας” του ενός για το άλλο ως δύο Θείες Οντότητες.
Θα αναρωτηθείτε, άντε καλά το πνεύμα αλλά η πέτρα έχει χαρακτηριστικά όπως συναισθήματα ;
Πριν απαντήσω σε αυτό πρέπει να κατανοήσουμε το τι είναι ένα άψυχο Ον και πώς έφτασε σε αυτήν την κατάσταση από Ον Θείας ουσίας.

Κάθε Ον προέρχεται εκ ουσίας του Θείου. Με άλλα λόγια ο Θεός δημιούργησε όλα τα όντα κλωνοποιώντας τον Εαυτό του σε μέρη. Κάθε Ον κληρονόμησε με αυτήν την Θεία Δημιουργία την ιδιότητα της Αθανασίας και της Παντογνωσίας. Σε αυτήν την πρώτη φάση της Δημιουργίας όλα τα Όντα είναι Θεοί εκ Θεού.
Στην συνέχεια ο Θεός Δημιουργός έδωσε την ελευθερία σε κάθε Ον να βιώσει ζωή όπως την ήθελε.
Έτσι κάθε Ον κατείχε την Γνώση αλλά όχι την Εμπειρία του ζην.
Σε αυτό το σημείο είναι που κάθε Ον αποφασίζει ελεύθερα το τι επιθυμεί να βιώσει.
Άλλο Ον θέλησε να γίνει πέτρα, άλλο φυτό άλλο ζώο, άλλο άνθρωπος, άλλο να παραμείνει πνεύμα κτλ.
Έτσι τα Όντα ανάλογα την επιθυμία τους άρχισαν να μεταμορφώνονται χωρίς να αλλάζει η Θεία φύση τους στο αντικείμενο της επιθυμίας τους. Άλλο έγινε άψυχο ον χωρίς λογική συναισθήματα και επιθυμίες, άλλο έμψυχο ως ζώο ή άνθρωπος, άλλο φυτό, άλλο ενεργο-ύλη κτλ…
Τα Όντα που επιθύμησαν να γνωρίσουν τι είναι θάνατος μπήκαν εντός του Χρόνου για να έχουν ορισμένη διάρκεια ζωής στην μορφή που επέλεξαν και να μπορούν να αλλάζουν μορφές ανά διαστήματα με το τέλος κάθε “βίου” και κάθε ένα απέκτησε ένα φθαρτό σώμα για να φιλοσοφήσει την σταδιακή φθορά και τον θάνατο εντός του χρόνου.
Τα Όντα που δεν επιθύμησαν να γνωρίσουν τον θάνατο μείναν εκτός χρόνου άφθαρτα χωρίς να αποκτήσουν υλαίους χιτώνες και αντί της φιλοσοφίας του θανάτου φιλοσοφούν την κατάσταση της αθανασίας.

Όλα όμως τα Όντα υλαία και μη ελεύθερα μπορούν να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους.

Τα Όντα με τους φθαρτούς υλαίους χιτώνες επιφορτιστήκαν τόσο πολύ με το βίωμα του “θανάτου” που σταδιακά από ενσάρκωση σε ενσάρκωση άρχισαν να λησμονούν την Θεία φύση τους και να πράττουν έργα άνευ αρετής απλά και μόνο διότι θέλανε να βιώσουν μη ενάρετες καταστάσεις. Έτσι υπεισήλθε σταδιακά η λεγόμενη ηθική “πτώση” των όντων αυτών.
Εδώ πρέπει να πούμε ότι ο θάνατος δεν αποτελεί τιμωρία ή πτώση οντική εξ αιτίας κάποιας παράβασης ή πρώτου αμαρτήματος. Απλά είναι μια κατάσταση που κάποια όντα δεν μπορούν να κατανοήσουν και θέλησαν να βιώσουν τον θάνατο για να τον καταλάβουν εμπειρικά.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν πολλές αμαρτίες αλλά μόνο μία. Ποια ; Το να στραφεί ένα ον ενάντια στην φύση του. Με άλλα λόγια η μοναδική αμαρτία είναι να πολεμά κάποιο ον την Θεία του φύση. Αυτή πράξη εκπληρώνεται με το να ενδίδει κάποιο ον στην Κακία και να αποστρέφεται τις Αρετές. Διότι το Θείο είναι ο ορισμός των Αρετών εν Αθανασία. Όλα τα όντα κληρονομήσαν εκ της δημιουργίας τους την Αθανασία αλλά αφέθηκαν ελεύθερα να επιλέξουν αν θα έχουν Αρετή ή όχι.

Κάθε πράξη παράγει όμως κάποια αντίδραση προς το ον που πράττει. Έτσι οι πράξεις Αρετής δημιουργούν θετικές και ευεργετικές αντιδράσεις ενώ οι πράξεις Κακίας και Θεομαχίας παράγουν αρνητικές και μη ευεργετικές αντιδράσεις.

Κάθε πράξη γίνεται συνήθεια όταν επαναλαμβάνεται και προσδίδει στον χαρακτήρα του όντος μια κάποια θετική ή αρνητική ποιότητα. Το ον για να απαλλαγεί από τις αρνητικές ποιότητες πρέπει να καθαρθεί νοητικά και να αλλάξει συνήθειες. Οι θετικές αρετηφόρες πράξεις οδηγούν στην ενθύμηση της πραγματικής μας φύσης δηλαδή της Θείας μας φύσης ενώ οι αρνητικές πράξεις κακίας οδηγούν στην απομάκρυνση του νου και της μνήμης από την Θεία μας φύση.

Στην πραγματικότητα όλα τα όντα είναι Θεία στην φύση τους ανεξαρτήτως τι ενσάρκωση βιώνουν.
Όμως τα όντα που αρετοδρομούν ενθυμούνται την κατάσταση της φύσης τους, ότι δηλαδή είναι Θείας φύσης ενώ τα όντα που ενδίδουν στην κακία λησμονούν την φύση τους ότι είναι Θεία.

Αυτή είναι η διδασκαλία περί των Πάντων Θείων Όντων που συνοψίζεται στην προσευχή ΠΑΣ ΘΕΟΣ ΑΓΑΘΟΣ.

Γιατί να μην είναι έτσι…

Γιατί να μην έχουμε μια άλλη κοσμοθεωρία για την υπόσταση την ανθρώπινη και να κολλάμε στον Εβραιοχριστιανικό μύθο των πρωτοπλάστων?

Ας πούμε πχ ότι η Θεία πηγή των πάντων είναι ένας λαμπρός Θεός σαν ήλιος λαμπρός αλλά με το φως της αστραπής δυνατός και ότι ως φως εκ φωτός από Αυτόν προέρχονται όλες οι υποστάσεις…

Από τον ακτινοβόλο Ήλιο Θεό αναπήδησε φως εκ των έσω και πλήθος υποστάσεων δημιουργήθηκαν από την Θεϊκή Ουσία.
Θεοί αθάνατοι εκ Θεού αθανάτου.

Η κάθε υπόσταση έχει την αθάνατη φύση και είναι φως εκ φωτός αλλά όχι την πλήρη γνώση. Έτσι κάθε Ον θέλησε να βιώσει διαφορετική αλήθεια για να ικανοποιήσει την απορία Της… Άλλες θέλαν να μάθουν τι είναι η αγάπη και τι το μίσος άλλες τι είναι η αλήθεια και τι το ψέμα και άλλες τι είναι ο θάνατος και τι η ζωή…

Οι τελευταίες Οντότητες, αυτές που θέλαν να βιώσουν τον θάνατο και την ζωή, ενσαρκώθηκαν σε φθαρτά σώματα ώστε να φιλοσοφήσουν δια του βίου τι είναι ο θάνατος και που ωφελεί την Ύπαρξη. Αυτές οι Οντότητες δημιούργησαν έτσι το θνητό γένος των ανθρώπων.